Al m'n vriendjes weer gezien! Ane kwam 1 augustus samen met Jen vanuit Vancouver met de Jamboree, de 24ft camper van haar familie. Dagje Berkeley, Giants game, Mt Diablo opfietsen, en een weekendje naar Yosemite. Beertje gezien. Biertje gedronken. Relaxt!
En afgelopen weekend was ik bij Matthijs en Ulli op bezoek. Gelijk met Uif, die voor Klokhuis drie weken in de VS is. Het was echt supergezellig, met nog meer bier. Lunch met Chimay van de tap. BBQ met Chimay uit de fles. Zondagmiddag door een broeiend warm DC gelopen. 's avonds Sushi op een dakterras. Maandag heb ik op m'n laptop in een cafe en de leeszaal van de Library of Congres gewerkt. En dinsdag in een parkje. Tja, met weinig vakantiedagen moet je wat.
En toen begon de aarde te beven! Matthijs en ik hadden net onze lunch achter de kiezen in Tonic, een smal bakstenen gebouwtje in 't centrum van DC. De gebouwen eromheen waren al gesloopt - op eentje na dat nu gesloopt wordt - en dit huisje stond nu eenzaam wankel op de hoek: http://g.co/maps/ck54 We hadden een tafeltje op de eerste verdieping.
Bij de eerste trillingen dachten we dat 't slopen van 't gebouw verderop niet volgens plan verliep. Bij de tweede trilling leek 't erop dat 't slopen van 't gebouw verderop in z'n geheel plat was gegaan. En toen kwam de grote schok. Glazen rammelde, de limo morste op de tafel, de bakstenen kreunden in hun voegen en het gebouwtje wiebelde op z'n grondvesten. De man in pak aan 't tafeltje naast ons schoot weg en dook de trap af. Briljant plan, vond ik, dus volgde ik 'm op de voeten. Even later stond iedereen buiten. Eerst dacht ik nog dat 't gebouwtje verzakt was, maar alle gebouwen liepen leeg, brandalarmen gingen af. Maar de aarde bleef stil. Een rare kalmte. Overal mensen op straat, kouwe rillingen van de schrik. Gelukkig was 't "maar" een kleintje van 5.9, 150 km verderop. En niet een echte grote, zoals we al het hele jaar hier in California verwachten.
Matthijs en ik hebben binnen nog netjes de rekening betaald, en zijn toen teruggelopen naar de Wereldbank, waar Matthijs werkt. Overal mensen op straat, iedereen met badges en naambordjes nog op. Een gelaten sfeer, want niemand wist wat er gebeuren ging, en sommige konden nog niet bevatten wat er net gebeurd was. Maar er zou niets meer gebeuren die middag. Geen bevingen meer, maar niemand mocht terug de kantoren in, want niemand wist wat veilig was. Het gevolg was een grote chaos in de metro (die langzamer reden), grote chaos op 't station, grote chaos op de weg. Natuurlijk stond er wel al ergens een gek 't einde van de wereld te prediken, maar die stond er die ochtend waarschijnlijk ook al. Mensen staken te voet de brug over de Potomac naar Virginia over. Een man in pak die op de invoegstrook probeerde te liften. Het einde van de wereld, en toch was er niets aan de hand. Geen doden, enkele lichgewonden, en wat schade: een scheurtje in 't Washington Monument.
Ik ben een aardbevingervarinkje rijker, op de laatste plek waar ik 't verwachtte: aan de andere kant van de VS. Laten we hopen dat 't daarbij blijft.... Het weekendje DC was geweldig! :-)
Groeten,
Ate
